Asus WL-160N - Instrukcja (Strona 33)

2 Adapter WLAN ASUS
Rozdział 5
Rozdział 5 - Słownik
Słownik
System Direct-sequence (Bezpośrednia sekwencja) komunikują się poprzez stałą
transmisję redundantnego wzoru bitów, określaną nazwą sekwencja kodująca
(chipping sequence). Każdy bit transmitowanych danych jest mapowany do
chipów i rearanżowany do pseudolosowego kodu rozpowszechniania w celu
uformowania sekwencji kodującej. Sekwencja kodująca jest połączona ze strumieni
transmitowanych danych w celu wytworzenia sygnału wyjściowego.
Bezprzewodowe przenośne urządzenia klienckie odbierają bezpośrednią
transmisję, wykorzystując kod rozpowszechniania do mapowania chipów w
obrębie sekwencji kodującej z powrotem do bitów w celu odtworzenia oryginalnych
danych transmitowanych przez urządzenie bezprzewodowe. Przechwytywanie
i dekodowanie transmisji bezpośredniej sekwencji, wymaga predefiniowanego
algorytmu do skojarzenia kodu rozpowszechniania wykorzystywanego przez
nadające urządzenie bezprzewodowe z mobilnym klientem bezprzewodowym.
Algorytm ten został ustanowiony w specyfikacji IEEE 802.11b. Redundancja bitów
w obrębie sekwencji kodującej umożliwia odbieranie przez mobilnego klienta
bezprzewodowego w celu odtworzenia oryginalnego wzoru danych, nawet jeśli
buty w sekwencji kodującej zostaną uszkodzone w wyniku zakłócenia. Stosunek
chipów do bitów określany jest jako współczynnik rozpowszechniania. Wysoki
współczynnik rozpowszechniania zwiększa odporność sygnału na zakłócenia.
Niski współczynnik rozpowszechniania zwiększa szerokość pasma dostępnego
dla użytkownika. Urządzenie bezprzewodowe wykorzystuje stałą szybkość
chipów 11Mchipów/s dla wszystkich szybkości danych, ale wykorzystuje inne
schematy modulacji do zakodowania większej ilości bitów na chip, przy wyższych
szybkościach przesyłania danych. Urządzenie bezprzewodowe może wykonywać
transmisję danych z szybkością 11 Mbps, ale zasięg urządzenia bezprzewodowego
jest mniejszy niż 1 lub 2 Mbps, ponieważ zasięg zmniejsza się wraz ze wzrostem
szerokości pasma.
Encryption (Szyfrowanie)
Umożliwia bezprzewodową transmisję danych przy pewnym poziomie
zabezpieczenia. Opcja ta umożliwia określenie 64-bitowego lub 128-bitowego
klucza WEP. 64-bitowe szyfrowanie składa się z 10 heksadecymalnych liczb lub 5
znaków ASCII. 128-bitowe szyfrowanie składa się z 26 heksadecymalnych liczb lub
13 znaków ASCII.
64-bitowe i 40-bitowe klucze WEP wykorzystują tą samą metodę szyfrowania
i mogą współpracować w sieciach bezprzewodowych. Ten niższy poziom
szyfrowania WEP, wykorzystuje 40-bitowy (10 liczb heksadecymalnych
przydzielanych przez użytkownika) poufny klucz i 24-bitowy Initialization Vector
(Wektor inicjujący)) przydzielany przez urządzenie. 104-bitowe i 128-bitowe klucze
WEP wykorzystują tę samą metodę szyfrowania.
Aby można było nawiązać połaczenie, wszystkie urządzenia klienckie w sieci
muszą mieć skonfigurowane te same klucze WEP co punkt dostępowy Należy
zapisać klucze szyfrowania WEP.
ESS (Extended Service Set [Zestaw usług rozszerzonych])
Zestaw jednej lub kilku podstawowych połączonych usług (BSS) i zintegrowanych sieci
(LAN) skonfigurowanych jako Extended Service Set (Zestaw usług rozszerzonych).
ESSID (Extended Service Set Identifier [Identyfikator
rozszerzonej usługi])
Należy wprowadzić do bramy i do każdego z klientów bezprzewodowych ten sam
identyfikator ESSID. ESSID to unikalny identyfikator sieci bezprzewodwych.